MELEKLERE ÎMÂN

Îmânın ikinci şartı meleklere inanmaktır.
Melekler nurdan yaratılmış, istedikleri sûret ve şekil lere girebilen rûhânî ve latif varlıklardır.

Meleklerin Özellikleri:

Meleklerde erkeklik ve dişilik yoktur.
Onlar, emro lundukları şeylerde Allâh’a isyan etmezler.
Yorulup usanmazlar.
Yemek, içmek gibi ihtiyaçları yoktur.
Kimi gökte, kimi yerde, kimisi de Arş’ta vazifelidirler.
Sayıla rını ancak Allâhü Teâlâ bilir.
İçlerinden dört büyük me lek, meleklerin peygamberleridir.

DÖRT BÜYÜK MELEK

1- Cebrâîl (a.s.): Cenâb-ı Hakk’ın kitaplarını peygamberlere getirmeye, yani vahye memur, Allâh ile peygamberleri arasında bir vâsıta ve elçidir.

2- Mîkâîl (a.s.): Bir kısım hâdiselerin; meselâ rüzgârların, yağışların ve bitkilerin meydana getirilmesine me murdur.

3- İsrâfîl (a.s.): Sûrun üflenmesi, kıyamet gününün meydana gelmesi, insanların ve cinlerin kıyamette tek rar dirilmeleri hususlarına memurdur.

4- Azrâîl (a.s.): İnsan ve cinlerden eceli gelenlerin ruhlarını almaya memurdur. Yani, Allâhü Teâlâ’nın em riyle onların canlarını alır.

Ayrıca her insanda, 384 vazîfeli melek vardır. Bunlar dan, Kirâmen Kâtibîn melekleri insan ne yaparsa onu yazmakla vazifelidirler.

MELEKLERE İMAN İLE İLGİLİ HADİSLER

Cebrâil (a.s.) her şekle girebilir. Peygamber Efendimiz (s.a.s.) onu biri vahyin başlangıcında Hıra'dan Mekke'ye gelirken, diğeri Mirâc'dan dönüşte Sidretü'l-Münteha*'da olmak üzere iki defa kendi aslî şekliyle görmüştür. (es-Saâtî, el-Fethu'r-Rabbânî, VIII, 5).

Cebrâil (a.s.) bazan da insan kılığına girerek Rasülullah (s.a.s.)'a vahiy getirirdi. Bu durumda çoğu kez yakışıklı ve genç bir sahabî olan Dıhye el-Kelbî'nin sûretinde görünürdü (Tecrid-i Sarîh Tercümesi, IX, 35).

Cebrâil (a.s.) İsrâ ve Mirâc hadîsesinde Rasûlullah (s.a.s.)'a Mekke'den Kudüs'e ve oradan Sidretü'l-Münteha'ya kadar eşlik etmiştir (Buhârî, Bed'u'l-Halk 6; Salât 1).

İsrâfil'in birinci üflemesi ile yer ve gökteki bütün canlılar ölecek ve dünya hayatı sona erecektir. İkinci defa üflemesiyle de bütün canlılar dirilecek ve ahiret hayatı başlayacaktır. Sûr'un ilk üflenişine "nefha-i ûlâ"; ikinci üflenişine "nefha-i sâniye" denilir.

İsrâfil (a.s)'a Sûr'a üfüreceği için Sûr Meleği de denilmiştir. Peygamber (s.a.s)'e Sûr'un mahiyeti sorulunca şöyle demiştir: "Üfürülen bir boynuzdur" (Ahmed b. Hanbel, II, 196).